W laboratorium słychać tylko tykanie zegara. Naukowcy w białych kitlach wpatrują się w mikroskop. To niemożliwe – szepcze jeden z nich. Przed nimi obraz wody, która… pamięta. Tak zaczyna się jedna z najbardziej kontrowersyjnych historii współczesnej nauki.
Eksperyment, który wstrząsnął światem nauki
Rok 1988. Jacques Benveniste, szanowany immunolog, publikuje w Nature wyniki badań, które wywołają burzę. Jego zespół twierdzi, że woda zachowuje pamięć o substancjach, z którymi miała kontakt – nawet gdy tych substancji już w niej nie ma.
To jakby woda miała swój własny pendrive – żartowali sceptycy. Ale rosyjscy badacze z Instytutu Badań Kosmicznych poszli o krok dalej. Ich zdaniem woda po podgrzaniu i ochłodzeniu pamięta swoje poprzednie struktury. A co jeszcze dziwniejsze – zdjęcia kropel pod mikroskopem pokazują wyraźne różnice w krystalizacji w zależności od tego, czy woda słuchała Mozarta czy Metalliki.
Medycyna kontra fizyka – starcie tytanów
W homeopatii rozcieńcza się substancje tak mocno, że matematyczne prawdopodobieństwo znalezienia choćby jednej cząsteczki aktywnego składnika jest bliskie zeru. To jak rozcieńczać kroplę soku malinowego w oceanie i oczekiwać, że woda wciąż będzie różowa – kpią przeciwnicy.
A jednak w 2016 roku noblista Luc Montagnier (ten sam, który odkrył wirus HIV) publikuje wyniki, które wprawiają w zakłopotanie nawet zatwardziałych sceptyków. Jego zespół donosi, że woda po kontakcie z DNA emituje specyficzne sygnały elektromagnetyczne… nawet gdy DNA zostało całkowicie usunięte.
Ciekawe, że starożytne systemy medyczne od tysiącleci wykorzystywały podobne koncepcje. Tybetańscy mnisi ładują wodę w miedzianych naczyniach, ajurwedyjscy lekarze wkładają do niej szlachetne kamienie. Czyżby współczesna nauka odkrywała to, co tradycyjne kultury wiedziały od wieków?
Czwarty stan skupienia wody – przełom czy herezja?
Dr Gerald Pollack z Uniwersytetu Waszyngtońskiego odkrywa coś, co nazywa czwartą fazą wody. Ta tajemnicza EZ (exclusion zone) woda zachowuje się zupełnie inaczej niż normalna ciecz. Według Pollacka może przechowywać informacje jak biologiczny dysk twardy.
W praktyce rolnicy ekologiczni od lat obserwują dziwne zjawiska. Woda podlewana przez kolorowe filtry daje inne efekty niż zwykła. Akwaryści przysięgają, że ryby w ustrukturyzowanej wodzie są zdrowsze. Naukowcy wzruszają ramionami, ale trudno ignorować te doniesienia.
Prawda? Jeszcze jej nie znamy. Ale jeśli masz ochotę na eksperyment, spróbuj kiedyś nalać sobie szklankę wody i… porozmawiać z nią. Według niektórych badań emocje i słowa mogą zmieniać jej strukturę. Choć może to brzmieć jak bajka, kto wie – może za kilkadziesiąt lat to właśnie ty będziesz śmiał się ostatni?
